Κλαίω

To πατρικό μου είναι γεμάτο κορνίζες με γαμήλιες φωτογραφίες, παιδιά εγγόνια κτλ. Η Αναστασία εκστασιάζεται και τις βάζει σε κύκλο ή στη σειρά, αναζωπυρώνοντας το διακαή πόθο της να ντυθεί νυφούλα. Προσωπικά υπήρξα μια καρακιτσάτη νύφη, αλλά στα μάτια της ήμουν θεά.
Εκεί που κάθομαι, μου φέρνει μια νυφική φωτογραφία μου


-Δες τη φωτογλαφία και κλάψε που είσαι παντλεμένη!
-(παρντόν;) και γιατί να κλάψω;
-γιατί ήσουν η πιο όμολφη νύφη
άσε μας ρε αυγό...

Κάποιος να μου μιλήσει για τον θάνατο

Είμαστε στην Κρήτη και επανέρχεται το θέμα της γιαγιάς μου που πέθανε πέρσι και όποτε της το λέω αρνείται να το δεχτεί


-Να πάμε στη γιαγιά και στον παππού στο χωγιό
-Στο χωριό είναι τώρα μόνο ο παππούς, η γιαγιά πήγε στον ουρανό
-Θέλω να πάμε κι εμείς στον ουλανό
-Δε γίνεται αυτό, εκεί πάνε μόνο οι μεγάλοι άνθρωποι που έχουν ζήσει πολλά χρόνια
-Γιατί οι μικλοί άνθλωποι πέφτουν;
-Όχι δεν πέφτουν,ο Θεός (!) παίρνει τους μεγάλους μαζί του στον ουρανό όταν έχουν τελειώσει τη ζωή στη γη και δεν επιστρέφουν ποτέ πια
-Θέλω κι εγώ
-Δεν είναι ακόμα η ώρα εξάλλου είναι όμορφη η ζωή στη γη...
-Και πώς τους παίλνει ο Θεός;
-Με τις μαγικές του δυνάμεις


Έλεος, δεν το 'χω ας με βοηθήσει κάποιος

Πιάσ' το αυγό κούρευτο

Εδώ και δύο μέρες απίστευτα νεύρα δικά της και δικά μου τροφοδοτούν ένα φαύλο κύκλο. Μαλώνουμε, τα ξαναβρίσκουμε, αγκαλιαζόμαστε, ξαναμαλώνουμε, μου γράφει "συμβούλια" (σημειώματα) ότι δεν μ'  αγαπάει, κάνουμε απολογισμό, "ήταν ένα σύννεφο, πέλασε", "είχα νεύλα" "με πλήγωσες που μαλώσαμε και έχω κλάματα".


Ακολουθεί αυθεντικός διάλογος, μετά την καταιγίδα:


- Θα μου κάνεις παστίτσιο;
- Δεν ξέρω να κάνω παστίτσιο αγάπη μου
- Να μάθεις..
- Εντάξει, θα τα μάθω όλα για σένα
- Να μάθεις και να μην πληγώνεις τους άλλους

   ... 


- Το συζητήσαμε αυτό και είπαμε ότι είχες νεύρα γκρίνια και απαιτήσεις και μ'  έπιασαν κι εμένα τα νεύρα μου

(χαμόγελα και νάζια)

- Και σ'  έδεσαν;